ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ တစ္ညလုံး အိပ္၍ မရ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔အနာဂတ္ကို ေတြးေတာေနသည္။ မိဘမဲ့ေက်ာင္း၏ လုံျခဳံေသာအရိပ္မွ ထြက္ရေတာ့မည္ကို လည္း ေၾကာက္ရြံ့သည္။ တစ္ဖက္ကလည္း အားမာန္ေတြက ရွိေနသည္။ သူသည္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ရေတာ့မည္ဟု ယုံၾကည္ေနသည္။ ဦးေဖခင္ သည္ သူ႔ဘဝအတြက္ ေမၽွာ္လင့္သလို ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့သည္ဟုထင္သည္။ သူလုပ္ရမည္မွာ “သခင္ႀကီးေဒးဗစ္” လိုခ်င္တာ ျပည့္စုံဖို႔သာျဖစ္မည္။ သူ႔အေနႏွင့္ သခင္ႀကီးဟု ေခၚရမည္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သူရမည့္ အခြင့္အေရးႏွင့္ စာလၽွင္ စာဖြဲ႕ေနစရာမရွိ၊ ေထြးငယ္ သည္ သူမ၏ ရွိမဲ့စုမဲ့ေလးမ်ားကို ထုတ္ပိုးကာ အႀကိဳကိုေစာင့္ေနသည္။ ခန္းနားေသာ အမဲေရာင္ ကားႀကီးတစ္စီး သည္ သူ႔ကို ေခၚရန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ကားမ်ားအေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ေစ်းႀကီးေသာ ကားႀကီးမ်ားအေၾကာင္း နားမလည္ေသာ္လည္း အဆင့္အတန္းျမင့္မားမွန္းေတာ့ သိသည္။ ကားတြင္းသို႔ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတာက္ပေသာအရိပ္မ်ား ေပၚလာသည္။ သူ႔ဘဝသစ္ စခဲ့ေလၿပီ။
ရာဂ်ဴး သည္ ေထြးငယ္ ကို တံခါးဖြင့္ေပးရင္းျပဳံးေနသည္။ ကားထဲသို႔ငုံ႔ဝင္စဥ္ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းသြားေသာ ထမီတို ေအာက္မွ ဖူးထြက္လာေသာ တင္ပါးဆုံ ေလးကို ၾကည့္သည္။ သူသည္ ေဒးဗစ္၏ ကာမဆႏၵႏွင့္ ေဒးဗစ္တို႔ အသိုင္းအဝန္း၏ အရသာခံစားမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေကာင္းေကာင္းသိေပသည္။ သူသည္ ေဒးဗစ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ပါတီအၿပီး ညသန္းေခါင္မ်ား တြင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးရတတ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ အားလုံးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အသုံးေတာ္ ခံၿပီး ျပန္လာရသည္သာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ အၾကမ္းပတမ္းလုပ္ခံလာရသည္။ သို႔ရာတြင္ ယေန႔ ကာလတြင္ ေငြသည္ အပ်ိဳစင္ျဖစ္မႈႏွင့္တကြ အားလုံးကို ဝယ္ယူနိုင္ေနေလၿပီ။ ယခုတစ္ႀကိမ္သည္ ေဒးဗစ္၏ အိမ္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ အခ်ိန္ျပည့္အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ထားရွိမႈ ျဖစ္သည္။ အရင္က အိမ္ေဖာ္မွာ တစ္ပတ္သာ ခံခဲ့သည္။ ယခင္ကမူ ေဒးဗစ္သည္ ညအလုပ္လုပ္ေပးမည့္ အခ်ိန္ပိုင္း အိမ္ေဖာ္မ်ား သုံးစြဲခဲ့သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္မွာ အိ္မ္ကို ေစာင့္ေရွာက္နိုင္သည့္ အတန္ရင့္က်က္သူမ်ားသာျဖစ္သည္။ ေထြးငယ္ ကမူ တစ္မူ ထူးေနသည္။ ေဒးဗစ္ က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား သူ႔အတြက္ အထူး လိင္ကၽြန္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမည့္ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ေခၚ ထားေတာ့မည့္အေၾကာင္း ေျပာေနသံကို သူၾကားခဲ့ဘူးသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀ိုင္းအားေပးရင္း သူတို႔ကိုလည္း အျမည္းေပးပါရန္ ေတာင္းသည္ကို ၾကားခဲ့ရသည္။ ေထြးငယ္ ေပးမည့္ အရသာ မ်ားကို သူလည္း တစ္ေယာက္ ရွယ္ရာ ပါရေလမည္လားဟု စိတ္ကူးယဥ္ရင္း ရာဂ်ဴး လီးႀကီးေတာင္လာသည္။ သူသည္ ေထြးငယ္ အတြက္ေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလိုရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေထြးငယ္တြင္ ဒီအလုပ္မလုပ္ဖို႔ ျငင္းနိုင္သည့္အခြင့္အေရး ရွိသျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား စာနာေပးစရာေတာ့မရွိ။ သူမေနအျဖင့္ ေငြကိုယူၿပီး ေဒးဗစ္လိုတာေပးမလား၊ သူ႔သိကၡာကို ပဲ ထိန္းသိမ္းေနမလား ေရြးနိုင္သျဖင့္ ကံဆိုးလွသည္ဟုမဆိုနိုင္ေပ။
ေဒးဗစ္ သည္ အလုပ္ရွင္ႀကီး တစ္ဦး၏ ဟန္ပန္အျပည့္ျဖင့္ ေထြးငယ္ ေရာက္လာသည္ကို တံခါးဝမွ ဆီးႀကိဳသည္။ “ညည္းေနရမယ့္အခန္း လိုက္ျပေပးမယ္။ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့။” ခန္းမလည္ရွိ ခန္းနားေသာေလွခါးႀကီးမွ အေပၚထပ္သို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္။ “တစ္ခန္းကလြဲၿပီး က်န္တဲ့ အိပ္ခန္းအားလုံးက ဒီအထပ္မွာရွိတယ္။ ေနာက္ထပ္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းက ေတာ့ ေအာက္ထပ္က ငါ့ရဲ့စာၾကည့္ခန္းေဘးမွာ၊ တစ္ခါတေလ အလုပ္လုပ္တာ ညဉ့္နက္သြားရင္ ငါ အဲဒီမွာ အိပ္တတ္တယ္။ ညည္းအခန္းကေတာ့ ဒီခန္းမအဆုံးမွာ” ေဒးဗစ္ သည္ ခန္းမအဆုံးရွိ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကိုဖြင့္လိုက္သည္ “ငါ့အခန္းက ဟိုဖက္ အေပါက္ပဲ။ ညည္းအခန္း ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က အခန္းေတြက ဧည့္သည္ ေနတဲ့ အခန္း ေတြ၊ တစ္ခါတေလ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ငါ့ အိမ္မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္ရင္ သူတို႔ ဒီအိမ္မွာ ပဲ အိပ္ၾကေလ့ရွိတယ္။”
ေထြးငယ္ သည္ ဤမၽွ ခန္းနားေသာ အခန္းမ်ိဳး ကိုတစ္ခါမွမျမင္ဘူး။ သူ႔မိဘမဲ့ေက်ာင္းရွိ အေဆာင္ တစ္ခု နီးပါးမၽွ က်ယ္သည္။ အခန္းတစ္ေထာင့္တြင္ ကုတင္ႀကီးတစ္လုံးရွိသည္။ ကုတင္ေျခေထာက္မ်ားသည္ အႀကီးဆုံးေနရာ၌ အခ်င္း ၃ လက္မခန႔္တုတ္ၿပီး သိမ္သြားကာ အဖ်ားတြင္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသဖြယ္ ျဖာထြက္သြားသည္။ ေခါင္းရင္း တြင္ နာနတ္သီးပုံ ပန္းပုလက္ရာမ်ား ႏွင့္ ဖုလုံးမ်ားရွိသည္။ မေဟာ္ဂနီေရာင္သည္ အခန္း တြင္းရွိ ပရိေဘာဂမ်ားႏွင့္ လိုက္ဖက္ လ်က္ရွိသည္။ ခန္းနားေသာ ဆက္တီႀကီးလည္းရွိသည္။ အခန္းစြန္တြင္ ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးေပါက္ရွိသည္။ ေျခေထာက္မ်ားပါေသာ သတၱဳ ေရခ်ိဳးကန္သည္ ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းတြင္မရွိပဲ အိပ္ခန္းတြင္း ထိုင္ခုံအနီးတြင္ ေရာက္ေနသည္မွာ ထူးျခားသည္။ ေထြးငယ္ အတြက္ အဆန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း မိဘမဲ့ေက်ာင္းတြင္ ေနခဲ့ရေသာ ဖတ္ဘူးသည့္ စာအုပ္မ်ားထဲက ေလာက္သာ သိေသာ သူမအတြက္ ဘာမွ ထူးၿပီး နားမလည္ေပ။
ေဒးဗစ္ သည္ အခန္းတြင္းရွိ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားစြာကို ျပသည္။ နံရံတိုင္းတြင္ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားရွိၿပီး ယင္းတို႔သည္ အိပ္ယာ ႏွင့္ ေရးခ်ိဳးကန္တို႔ ကို အရိပ္ထိုးထားကာ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚတြင္ မွန္အႀကီးႀကီး ရွိသည္။ “ဒီအခန္းက ငါ့အေမ မေသခင္က ေနခဲ့တဲ့အခန္းပဲ။ သူက အိုမင္းတဲ့အခ်ိန္ထိေအာင္ လွတုန္းပဲ။ သူ႔ကိုသူၾကည့္ခ်င္လို႔ ဒီမွန္ေတြကို တပ္ထားခဲ့တာ။ ငါက အေမကို သတိရတဲ့အေနနဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲထားခဲ့တာပဲ။ ညည္းလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကည့္ခ်င္တိုင္း ၾကည့္လို႔ရတာေပါ့။ ဟုတ္လား”
ေထြးငယ္ လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ သူ႔အရိပ္ကို နံရံမ်ားတြင္ ျမင္ရသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္ဟု မထင္သည့္ အတြက္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစား ရအုံးမည္။ မိဘမဲ့ဘဝ ကကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ ေမြးနိုင္ခဲ့သည္လည္းမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ -- “ဟုတ္ကဲ့ပါ…… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္” စကားကို အျမန္ျဖည့္ေျပာလိုက္သည္။
“ ဘီရိုထဲမွာ ညည္းနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အဝတ္အစားေတြထည့္ထားေပးတယ္။ ငါေပးတဲ့ အဝတ္ေတြကို ပဲ ဝတ္ရမယ္။ ဘာမွ ခ်ဳပ္တာ ျပင္တာမ်ဳုိးလည္း မလုပ္ရဘူး ။ ငါ့အလုပ္သမား အေနနဲ႔ ငါ စိတ္ကူးထားတဲ့ ပုံစံအတိုင္းပဲေနရမယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အတြန႔္တက္တာ မၾကားခ်င္ဘူးေနာ္။ ငါ ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကို မႀကိဳက္ရင္ ညည္းအေနနဲ႔ အခ်ိန္မေရြး အလုပ္ထြက္လို႔ရတယ္။ ၾကားလား” ေဒးဗစ္ က ဘီရိုကိုဖြင့္ျပသည္။ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဘေလာက္စ္ အက် ႌမ်ားႏွင့္ စကပ္မ်ားကို တစ္ဖက္တြင္ေတြ႕ရသည္။ ေအာက္ေျခတြင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မ်ား၊ အေတာ္မ်ားမ်ားက ခုံအျမင့္ႀကီးမ်ားႏွင့္။ ေဒးဗစ္က အံဆြဲ ႏွစ္ခု ကို ဆြဲထုတ္ျပသည္။ “ေအာက္ခံအဝတ္ေတြက ဒီမွာ၊ ပိုး အတြင္းခံေတြနဲ႔ ပိုးေျခအိပ္ေတြ ဝတ္ရမယ္။ ညဝတ္ ဆိုရင္လည္း ပိုးခ်ဳံထည္နဲ႔ ညဝတ္ထည္ေတြပဲ”
ေထြးငယ္ သည္ ဤမၽွလွပေသာ ဝတ္စုံမ်ားကို တစ္ခါမၽွမျမင္ဘူး။ အတန္ၾကမ္းေသာ ပိတ္စမ်ားသာ ဝတ္ခဲ့ဘူးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္ သခင္ႀကီး သေဘာအတိုင္း ဝတ္ပါ့မယ္။ အရမ္းလွတဲ့ အဝတ္ေတြပါပဲ ရွင္။”
“ေအး။ ညည္းကို နာရီဝက္အခ်ိန္ေပးမယ္။ အဝတ္အစားလဲၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့ေတာ့။ အိမ္ရဲ့ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ တာဝန္ေတြ ငါရွင္းျပမယ္။ အခ်ိန္တိက်ေအာင္လုပ္၊ ေျပာတဲ့အတိုင္း တိတိက်က် ရိုရိုေသေသ လိုက္နာမယ္ မဟုတ္လား” ေဒးဗစ္ ေျပာၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ေပးသြားသည္။
ေထြးငယ္ သည္ သူ႔အိပ္ကို အခန္းေထာင့္တြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။ ငါ ဒါေတြ မလိုေတာ့ပါဘူးေလ ဟုစဥ္းစားသည္။ ဘီရိုနားသြားကာ အျဖဴေရာင္အက် ႌ ႏွင့္ စကပ္ အနက္ေရာင္တစ္စုံကို ထုတ္ူးသည္။ အံဆြဲထဲတြင္ ႀကိဳးေပ်ာက္ အျဖဴေရာင္ပိုးေဘာ္လီ ႏွင့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ကိုေတြ႕ရသည္။ ယင္းႏွစ္ထည္မွာ အစြန္းတြင္ အဆက္ရွိသည္။ ပိုးေျခအိတ္ တစ္စုံကိုလည္း ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ခါးပတ္ကလည္း အဆင္သင့္။ ဘီရိုထဲတြင္ အျမင့္ဆုံးမဟုတ္ ေသာ္လည္း တစ္ခါမွ မဝတ္ဘူးသည့္ အနက္ေရာင္ ေထာက္ျမင့္ဖိနပ္ ကိုပါ ထုတ္ယူသည္။
အဝတ္မ်ားကို ခၽြတ္ကာ အိတ္ထဲသို႔ ပစ္ထည့္သည္။ နက္ျဖန္ဆိုလၽွင္ ယင္း အထုတ္ကို လႊင့္ပစ္ရေပေတာ့ မည္။ မွန္နံရံတြင္ၾကည့္သည္။ သူ႔ကိုယ္ကို ျခဳံလႊမ္းထားေသာ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးကို စစ္ေဆးသည္။ ေထြးငယ္ အေတာ္ေတာ့ ပိန္သည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ရင္သားေတြက ေသးေသးငယ္ငယ္။နို႔သီးညိဳညိဳမ်ားသည္ လတ္ေသာ သူ႔အသားအေရ တြင္ ထင္းလၽွက္၊ ေျခေထာက္မ်ားၾကားမွ အညိဳေရာင္ ေစာက္ေမႊးမ်ားကလည္း ဝင္းပလၽွက္ရွိ၏။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ကိုယူဝတ္သည္။ တိုင္းထားသည့္ပမာ အတိအက် တန္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဘာ္လီႀကိဳးေပ်ာက္ကို ဝတ္သည္။ အဝတ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္းပင္ သူ႔နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား မာတင္း ေနသည္။ ခါးပတ္ပတ္ပီး ပိုးေျခအိတ္တို႔ကို ဆင္သည္။ ေနာက္ မွန္ကို ၾကည့္ျပန္သည္။ အံ့ၾသစရာပင္ သူသည္ အေတာ္ေလး sexy ျဖစ္ေနသည္။ နို႔သီးမ်ားသည္ ခၽြန္လ်က္။ အက်ီ ၤကိုဝတ္သည္။ ေနာက္မွ စကတ္ကိုစြတ္သည္။ အေတာ္ေလးေတာ့ၾကပ္သည္။ တင္သားမ်ားေပၚထင္လွသည္။ ၿပီး ေဒါက္ဖိနပ္ကို စြတ္သည္။ မွန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သူ႔ကိုသူ မယုံခ်င္။ ခုေတာ့ သူမသည္ မိဘမဲ့ကေလးမဟုတ္ေတာ့။ ကာမ ဆြဲေဆာင္မႈျပည့္သည့္ မိန္းမႀကီးျဖစ္ေနေလၿပီ။
ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ စာၾကည့္ခန္းသို႔ဆင္းခဲ့သည္။ ၄ လက္မေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မ်ားသည္ သူ႔ႏွင့္ ေနသားမက်ေသး။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ေဒးဗစ္၏ စာၾကည့္ခန္းေလာက္ေရာက္ေသာအခါ သူအေတာ္ အားရေနၿပီ။ အခန္းျပင္တြင္ ခဏရပ္ၿပီး အဝတ္မ်ားကို သတ္ခ်၊ စစ္ေဆးသည္။ ငါကေတာ့ လမ္းေပၚမေရာက္တာ ေသခ်ာၿပီ ဟု ေတြးမိသည္။ သက္ျပင္းခ်ရင္း တံခါးကို အသာေခါက္သည္။
“ဝင္ခဲ့ေလ။ ေထြးငယ္,” ေဒးဗစ္ က ထူးသည္။ စာၾကည့္ခန္း ကား စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုမၽွ ႀကီးမားသည္။ မေဟာဂနီ ေရာင္ စားပြဲ ႀကီးသည္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းက ညစာစားပြဲထက္ ႀကီးသည္။ ေနာက္တြင္ အနက္ေရာင္ သားေရဖုံး ထိုင္ခုံရွိ သည္။ မီးလင္းဖိုနားတြင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ႀကီးရွိသည္။ မီးေတာက္ က ဝင့္ထည္လ်က္ ျပင္ပေလေအးကို တြန္း ထုတ္ေနသည္။ နံရံတစ္ဖက္တြင္ စာအုပ္စင္။ ၾကမ္းျပင္မွ မ်က္ႏွာက်က္ထိ စာအုပ္ေတြမို႔ စာအုပ္နံရံ ဟုသာေျပာရ မည္။ စာအုပ္တက္ယူရန္ ေလွခါး ႏွစ္စင္း ပါေတြ႕ရသည္။ ေဒးဗစ္ သည္ ခုံတစ္လုံးတြင္ထိုင္လ်က္ သူဝင္လာေသာ တံခါး ကိုၾကည့္ေနသည္။ သူမ ဝတ္ဆင္ထားပုံကို သေဘာက်ေနဟန္ျပဳံးသည္။
“လာစမ္း အနားကို။ ဝတ္ထားတာ ၾကည့္ရေအာင္” မီးလင္းဖိုအနားမွျဖတ္ကာ သူ႔ထံသြားရသည္။ ေဒးဗစ္ က ေလၽွာက္ လာပုံကို ၾကည့္ေနသည္။ စကပ္သည္ သူ႔တင္ပါးဆုံတြင္ တိတိက်က် ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းေလၽွာက္ေသာအခါ အနည္းငယ္ လႈပ္ခါသည္။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေၾကာင့္ အရပ္က ပိုျမင့္လာသည္။ သူသည္ ခါးပတ္ႏွင့္ ေျခအိတ္သာ ဝတ္ဆင္ ထားေသာ ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ေပၚမွ မိန္းကေလးအျဖစ္ျမင္ၾကည့္နိုင္ေနသည္။ မၾကာခင္ေတာ့ သူမသည္ သူ႔ကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရေပေတာ့မည္။ ပိုးအက် ႌေလးကိုသေဘာက်ေနသည္။ နို႔ကေလးေတြသည္ သိပ္မႀကီးေသာ္လည္း နို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ကိုျမင္ေနရသည္။ “ကဲ လွည့္ျပစမ္း။ အဲ ဟုတ္ၿပီ ရပ္ေတာ့” သူမ ဖင္ကို ၾကည့္သည္။ စကပ္သည္ တင္သားမ်ားကို ခ်ဳပ္စည္းထားသည္။ ေဒးဗစ္ သည္ ဖင္ႀကိဳက္သူ။ မိန္းမ မ်ားတြင္ ဖင္ထက္ စိတ္ဝင္စား စရာ မရွိဟု ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမကို ေက်ာခိုင္းေနေစျခင္းျဖစ္သည္။
ေထြးငယ္ သည္ သူမ မီးလင္းဖိုဆီေလၽွာက္လာစဥ္ကပင္ ေဒးဗစ္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို သတိထားၾကည့္ေနသည္။ သူမ အဝတ္မ်ားကို ခၽြတ္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးမ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္ရြံ့စိတ္လည္းဝင္လာသည္။ သူ စိတ္ကူး ယဥ္ေနတာ ျဖစ္မွာပါဟုလည္း ေၿဖ ေတြး သည္။ ငါ့အလုပ္ငါလုပ္ရမွာပဲေလဟု စဥ္းစားသည္။ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ၾကည့္ ေနျခင္းကို သူနားလည္သည္။ ေနာက္လွည့္ခိုင္းေသာအခါ သူ႔အဝတ္အစား ပုံက်မက် ၾကည့္ျခင္းဟု သာ ထင္သည္။ ဆန္းေတာ့ဆန္းသည္။ ေဒးဗစ္ ကို မျမင္ရေတာ့လည္း ေငးၾကည့္ေနမွန္းေတာ့ ခံစားမိသည္။ အၾကာႀကီး ရပ္ခိုင္းထား ေသာအခါ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္သည္။ ျပန္လွည့္ ရေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးျဖင့္ ရဲ လာသည္။
“အဝတ္အစားေတြ နဲ႔ တန္သားပဲ- ေထြးငယ္၊ ေန႔တိုင္း ဒီလိုပုံျဖစ္ပါေစေပါ့။ ငါ ညည္းကို အဝတ္အစား စာရင္း တစ္ခု လုပ္ေပးထားမယ္။ ေပးထားတဲ့အတိုင္း ခၽြင္းခ်က္မရွိ ဝတ္ရမယ္။ ဒီအတြက္ အမွားမခံဘူးေနာ္။ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း မလုပ္တဲ့ေန႔ အလုပ္ျပဳတ္ၿပီသာမွတ္ထားေပါ့။ မင္း အခုရထားတဲ့ ရာထူးအတြက္ တန္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္၊ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မင္းထက္ ပိုလည္း ဆြဲေဆာင္မႈရွိၾကတယ္။ ငါေျပာတာ နားလည္တယ္ မဟုတ္လား ေထြးငယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ” သူမ လက္ခံပါသည္။ သူမတြင္ ထူးထူးျခားျခား ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိလွေပ။ ေဒးဗစ္၏ ဓန ႏွင့္ဆိုလၽွင္ ႀကိဳက္ ရာ မိန္းကေလးကို ရနိုင္ေပးသည္။ သူမအေပၚ စိတ္ေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ သာႀကိဳးစားဖို႔ပဲရွိသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္”.
“မင္းရဲ့ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စည္းကမ္းေတြ ေျပာထားမယ္။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ ဒါဟာ ငါ့ရဲ့အိမ္ပဲ။ မင္းက ဒီမွာ ေရာက္ေနတယ္။ မင္းက မိန္းကေလးလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ငါ့အိမ္ပဲ။ ငါ့သေဘာအတိုင္းပဲ ရွိရမယ္။ ငါ့မွာ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေယာက်္ားေတြ၊ မိန္းမေတြ အစုံပဲ။ ငါတို႔ေတြ ဒီမွာ ပါတီပြဲေတြ ခဏခဏလုပ္ၾက တယ္။ အဲဒီအခါမွာ မင္းက စီစဥ္ျပင္ဆင္ေပးရလိမ့္မယ္။ မင္းအေနနဲ႔ မျမင္ဘူး မေတြ႕ဘူးတာေတြ၊ အထူးအဆန္း ေတြ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ဒါေတြကို မင္းအေနနဲ႔ ႀကိဳက္ဖို႔၊ မႀကိဳက္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေဝဖန္စရာလည္း မလိုဘူး။ မင္းတာဝန္က ငါတို႔ကို လုပ္ကိုင္ေပးဖို႔ပဲ။ ဒီအခါမွာ မင္းက အံ့ၾသတဲ့ပုံ၊ မႀကိဳက္တဲ့ပုံ။ အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ပုံ ျပတာနဲ႔ မင္းအလုပ္ ျပဳတ္ ၿပီ ဆိုတာ ေသခ်ာမွတ္ထားပါ။ ငါတစ္ေယာက္ထဲေနတဲ့အခါမွာလည္း ငါ က မင္း မျမင္ဘူးတဲ့ အဝတ္အစား ဝတ္ရင္ ဝတ္မယ္။ ေနာက္ဆုံး ကိုယ္တုံးလုံးပဲ ေနေန ခုနက အတိုင္းပဲ။ မင္း ဖက္က ငါမႀကိဳက္တဲ့ တုန႔္ျပန္မႈမ်ိဳး မလုပ္မိေစနဲ႔” ေဒးဗစ္ က ေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ မေက်နပ္မႈ တစ္ခုခု ျပမၿပ ၾကည့္ေနသည္။ ဘာမွ မတုန႔္ျပန္ေတာ့မွ ဆက္ေျပာသည္။
“ငါ့ အိမ္သားအားလုံး အတြက္ စည္းကမ္းက တင္းၾကပ္တယ္။ ဝန္ထမ္းအားလုံးဟာ အေကာင္းဆုံး စြမ္းေဆာင္နိုင္ရ မယ္။ နေမာ္နမဲ့ေတြ ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ အမွားတစ္ခုခု က်ဴးလြန္တာနဲ႔ ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ အဲဒီအခါမွာ အလုပ္ထြက္ရင္ ထြက္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ထိုက္တန္တဲ့ အျပစ္ေပးခံရတယ္။ ဒါကလည္း ေနာက္တစ္ခါ အျပစ္မလုပ္မိေအာင္ သတိေပးတဲ့ သေဘာပဲ” ေျပာရင္း ေထြးငယ္မ်က္ႏွာတြင္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္လန႔္ရိပ္ ကို ေတြ႕သည္။ သူမအေနျဖင့္ အျပစ္ ေပးခံရမႈ ဆိုသည္မွာ ဘယ္သို႔ဘယ္ပုံ မစဥ္းစားတတ္။ ေဒးဗစ္သေဘာက်ေနသည္။ သူမေတာ့ ခဏခဏ သူမႀကိဳက္တာလုပ္မိၿပီး ဒဏ္ေပးေတာ့ ခံရေတာ့ မွာပဲ ဟု စဥ္းစားေနသည္။ သူ ကေတာ့ မိန္းကေလးရဲ့တင္ပါးကို ရိုက္ရသည္ အထိ ေစာင့္မည္မဟုတ္။
“မင္းအေနနဲ႔ ငါ လိုအပ္ရင္ တစ္ပတ္မွာ ၇ ရက္။ တစ္ရက္မွာ ၂၄ နာရီ အသင့္ရွိရမယ္။ သင့္ေတာ္တယ္ထင္တဲ့ အခ်ိန္ ေတြ မင္း အနားယူလို႔ရမယ္။ အားလပ္ရက္မွာလည္း ငါ့ရဲ့ လက္ေထာက္ အျဖစ္ေနရမွာပဲ။ မင္း ဒီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ အတြက္ ခံစားခြင့္ေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ ငါက အျမဲတမ္း ခိုင္းေစ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတေလဆို ငါ အိမ္မွာ မေနပဲ အၾကာႀကီး သြားေနတတ္တယ္။ မင္း အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး နားစရာ အခ်ိန္ရမယ္။ အိမ္အလုပ္မရွိတဲ့အခ်ိန္ ငါ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္လို႔ရမယ္။ အျမင္လည္း ပိုက်ယ္လာတာေပါ့။” သူ႔တြင္ စာအုပ္မ်ားစြာ ရွိသည္။ လိင္ဆက္ဆံမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္ေတြ လည္း အေတာ္မ်ားသည္။ သူမကို ဒါေတြ ဖတ္ေစခ်င္သည္။ သို႔မွသာ သူႏွင့္ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဖို႔ အတတ္ပညာ စုံမည္ မဟုတ္ပါလား။
“ငါ့ မိတ္ေဆြ ေတြ ေျပာစကားကိုလည္း နာခံရမယ္။ မင္းအေနနဲ႔ သူတို႔လည္း ငါလိုပဲ။ မင္းသခင္ ေတြလို႔ မွတ္ထား ရမယ္။ တစ္ခုခု ျပႆနာလုပ္မိတာနဲ႔ အျပစ္ေပးခံရမယ္ ဆိုတာ မွတ္ထားပါ” ေျပာၿပီး သူမ ဘယ္လို သေဘာထား လဲ စိုက္ၾကည့္ျပန္သည္။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားသည္ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးကို စိတ္လႈပ္ရွားၾကေပလိမ့္မည္။ သူတို႔သည္ ေစာက္ေမႊး နီနီေလးကို သေဘာက်မည္မွာေသခ်ာေပသည္။
ေထြးငယ္ သည္ ေဒးဗစ္ ၏ စည္းကမ္းမ်ားကို စဥ္းစားေနသည္။ မဆိုးလွပါ။ သူမသည္ အလုပ္အကိုင္ မည့ံ။ အမွား မ်ားမ်ား ျပဳမိမည္ဟုလည္း မထင္။ မွားလို႔ အျပစ္ေပးခံရလည္း သူ႔အတြက္ သိပ္နစ္နာစရာ ရွိမည္ဟု မထင္မိေပ။ ေဒးဗစ္ ကိုယ္တုံးလုံး ခၽြတ္ေနတတ္သည္ ဆိုသည္ကို ေတာ့ နည္းနည္း ပူသည္။ သူသည္ ေယာက်ာ္း ကိုယ္တုံးလုံး ကို မိဘမဲ့ေက်ာင္းတုန္းက အတန္းႀကီး ေသာ အမႀကီး မ်ားက ဖုံးဖုံးဖိဖိ ျပဘူးသည့္ ဓာတ္ပုံ တခ်ိဳ႕ကလြဲ၍ မျမင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ေဒးဗစ္၏ အိမ္ျဖစ္သျဖင့္ သူေနခ်င္သလိုေန နိုင္သည္ကို လက္ခံသည္။ “ဟုတ္ကဲ့။ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္။ ကၽြန္မ စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာပါ့မယ္။ ကၽြန္မကို သေဘာက်ရပါေစ့မယ္” သူမ ျပဳံး၍ေျပာသည္။ ေဒးဗစ္က သူမေနာက္ကြယ္ တြင္ ျပဳံးေနသည္။
“ကဲ ခုေတာ့ မင္းတာဝန္က ငါ့အခန္း၊ ဒီ စာၾကည့္ခန္းနဲ႔ မင္း ေနတဲ့အ ခန္းေတြ ကို ရွင္းဖို႔ပဲ။ တစ္ခါတေလ တစ္အိမ္လုံး ရႈင္းတဲ့အခါ ၀ိုင္း ကူရမယ္။ အစားအေသာက္ကိုေတာ့ မီးဖို ဝန္ထမ္းေတြက လုပ္ေပးလိမ့္မယ္။ သူတို႔က တျခား အလုပ္သမားေတြလိုပဲ ည ၇ နာရီကိုျပန္တယ္။ ပါတီပြဲရွိရင္သာ ေနတာ။ မင္းက ငါ့ကိုယ္စား သူတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္ တဲ့ သေဘာ လုပ္ေပးလို႔ရတယ္။ ငါခိုင္းတာ ၿပီးရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္နားေနေပါ့။ ညဖက္ ငါ နားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရခ်ိဳးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေတာ့ ည ၉ နာရီတိုင္းမွာ ေရခ်ိဳးဖို႔ အဆင္သင့္လုပ္ေပးထားရမယ္။ မလိုတဲ့ေန႔ေတြဆို ငါႀကိဳေျပာမယ္။ ဒါက ေန႔တိုင္း ပုံမွန္ပဲ။ ငါ့အခန္းက ေခါင္းေလာင္းက မင္းအခန္းနဲ႔ တျခား အခန္းအားလုံးကို ဆက္ထားတယ္။ အသံၾကား တာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းငါ့ဆီလာရမယ္။ ဒါ အေရးႀကီးတယ္။ မင္း တာဝန္က ငါ့ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ပဲ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”
ေထြးငယ္ ေခါင္းညိမ့္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့။ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ကၽြန္မက အအိပ္လည္း ဆတ္ပါတယ္။ သခင္ႀကီး လိုတဲ့အခ်ိန္ ျပဳစုေပးပါမယ္။”
…ဒါေပါ့။ မင္းငါ့ကိုေကာင္းေကာင္းျပဳစုရမွာေပါ့ ေထြးငယ္၊ မင္း ငါ့ကို လိုခ်င္တာဘာမဆိုေပးရမယ္။ မင္းရဲ့ အပ်ိဳရည္ကို လည္းေပးရမွာေပါ့။… ေဒးဗစ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရရြတ္ေနသည္။ “ကဲ သြားနိုင္ၿပီ။ ရာဂ်ဴး က မင္းကို အိမ္တစ္ပတ္ လိုက္ျပလိမ့္မယ္။ ဘယ္ဟာ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာကို ..” သူ လက္ကိုေဝွ႕ယမ္းျပလိုက္သည္။ ေထြးငယ္ အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ျမင့္ေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ေပၚတြင္ ေထြးငယ္၏ ေျခလွမ္းတိုင္း၌ လႈပ္ခါေနေသာ ဖင္မ်ား ကိုၾကည့္ရင္း လီးေတာင္လ်က္ရွိသည္။
ရာဂ်ဴး သည္ စာၾကည့္ခန္းအျပင္တြင္ ေစာင့္ေနသည္။ “အဆင္ေျပလား ေထြးငယ္”
“အင္း။ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလို႔ရမလားရာဂ်ဴး”
“ရတာေပါ့ ေထြးငယ္၊ ငါဘယ္သူ႔မွ ျပန္မေျပာပါဘူးဟ”
“ဒီေန႔ ေျပာတာ နည္းနည္းဆန္းတယ္ရွင့္။ သူက ကၽြန္မ မွားတာရွိရင္ အျပစ္ေပးမယ္တဲ့။ ေနာက္ သူနဲ႔ သူ႔ မိတ္ေဆြ ေတြနဲ႔ ပါတီပြဲေတြ အေၾကာင္းလည္းေျပာတယ္။ ဘာမ်ား ကၽြန္မ စိတ္ပူစရာရွိလဲ ဟင္”
“အင္း။ ေထြးငယ္။ ငါ အမွန္အတိုင္းေျပာပါ့မယ္။ ေဒးဗစ္ က အင္မတန္ခ်မ္းသာတယ္။ ထူးလည္း ထူးျခားတယ္။ သူေဌး ေတြဟာ အဲလိုပဲထင္ပါတယ္။ သူတို႔က နင္တို႔ ငါတို႔လို ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြကို သူတို႔ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၾကတယ္။ ငါတို႔က ေရြးစရာ မရွိဘူးေလဟာ။ သူတို႔ ခိုင္းတာလုပ္ရင္လုပ္ ၿပီးရင္ ေကာင္းေကာင္း ေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မလုပ္ပဲ ဆင္းရဲတဲ့ဘဝ ျပန္သြားေနမလား။ ဒါပဲရွိတယ္။ ငါကေတာ့ ငါ့သေဘာအတိုင္းပဲ။ ပထမဟာပဲေရြးခဲ့တယ္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေတြ လမ္းေဘးမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ ေတြ ဘဝပ်က္ေနၾကတယ္။ သူတို႔လိုေတာ့ ငါက မျဖစ္ခ်င္ဘူးကိုး။ အရင္ လ က ေဒးဗစ္ က နင့္ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ ခန႔္ဘူးတယ္။ တစ္ပတ္ပဲၾကာတယ္။ ေဒးဗစ္ က အျပစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕တယ္။ အျပစ္ေပးဖို႔လုပ္တယ္။ တင္ပါးကို ရိုက္မယ္ လည္း လုပ္တယ္။ ေကာင္မေလးက ဒါဟာ သူမွားတာထက္ ပို အျပစ္ ေပးခံရတယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။ တစ္ေန႔က ေနာက္ဆုံး ငါၾကားတာေတာ့ အဲဒီ ကေလးမ လမ္းေဘး ေရာက္ ေနၿပီ။ သူဟာ နင့္လို မိဘမဲ့ကေလးပဲေလ။ အတတ္ပညာ ဘာမွ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဖာသည္ အျဖစ္နဲ႔ ပဲ ဘဝ ဆုံးမွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ။ နင့္ၾကည့္ရတာ မိန္းမေကာင္းေလးပဲ။ smart ျဖစ္ပါတယ္။ ေထြးငယ္။ ငါက ေတာ့ နင့္ကို အႀကံေပးခ်င္တာက ေဒးဗစ္ ကို ဆန႔္က်င္မယ္ စိတ္ကူးရင္ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွလုပ္ပါ။ ဒါက နင့္အတြက္ တစ္ခု တည္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံး အခြင့္ေကာင္း ပဲ။ ကန႔္လန႔္မတိုက္မိေစနဲ႔”
“သူက မိန္းကေလး တင္ပါး ကို ရိုက္ဖို႔ လုပ္တယ္ ။ ဟုတ္လား ရာဂ်ဴးရယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းတယ္ေနာ္။ ကၽြန္မလို ကေလးမ ငယ္ငယ္ ေလး အတြက္ ေျပာတာပါ။” ေထြးငယ္ သည္ ပေဟဠိ မ်က္ႏွာျဖင့္ ရာဂ်ဴးကိုၾကည့္သည္။ ငါ့ ဖင္ကို ရိုက္မယ္ဆို ငါဘာလုပ္ရမလဲ.. စဥ္းစားေနသည္။
“သူေဌးေတြဟာ ထူးဆန္းတာပဲဟ။ နင္စဥ္းစားရမွာက ငါတို႔ အသက္ရွင္ေအာင္ ဘယ္လို ေမြးမလဲ ပဲ။ စီးပြားေရးက တျပည္လုံးက်ေနတာ။ လုပ္စားကိုင္စား လို႔ ေကာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္ထိ ငါတို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ရွိေနဖို႔ လိုတယ္ ဟ။ ငါကေတာ့ နင့္အနားမွာ ကူညီဖို႔ အျမဲရွိေနမွာပဲဆိုတာ ေတာ့မွတ္ထား။” ရာဂ်ဴး က ေထြးငယ္ ကိုၾကည့္ေနသည္။ ေဒးဗစ္က တြယ္ခ်င္သလို တြယ္ၿပီးရင္ေတ့ာ ငါ ဒီဟာမေလးကို စားလို႔ရမွာပဲလို႔ ေတြးေနသည္။ သူသည္လည္း ေစာက္ေမႊးနီနီႏွင့္ အဖုတ္ေလးကို ခ်ခ်င္သည္။ စဥ္းစားရင္း ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကားထားေသာ သူမ ကိုယ္ေပၚ ေရာက္ကာ သူ႔လီးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ အဖုတ္ေလးထဲ နစ္ဝင္ေန သလို ခံစားကာ လီးက ေတာင္လာသည္။
“အင္း။ ဟုတ္ပါတယ္ ရာဂ်ဴးရယ္။ ကၽြန္မ တာဝန္က ဒီအလုပ္မျပဳတ္ဖို႔ပဲ။ ကၽြန္မလည္း ရွင္နဲ႔ ေပါင္းရတာ သေဘာက် ပါ တယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္း ေတြလို႔ သေဘာထားပါရွင္”
“ေကာင္းတာေပါ့။ ကဲ ငါ တစ္အိမ္လုံး လိုက္ျပမယ္” တစ္ေန႔လုံး ရာဂ်ဴး က တစ္အိမ္လုံး၏ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ မ်ားကို လိုက္ၿပ ေျပာျပသည္။ “ကဲ ငါ ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ ေဒးဗစ္ လည္း ညစာစား ေတာ့မယ္။ နက္ျဖန္မွေတြ႕ၾက တာေပါ့ ။ မင္း ရဲ့ ဒီအိမ္မွာ ပထမည ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါေစဗ်ား။” ရာဂ်ဴး ျပဳံးလ်က္ ထြက္သြားသည္။ ဒီည ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ ေဒးဗစ္ ဘာလုပ္တာ ခံရမလဲေတာ့ မသိ။
ေထြးငယ္ ညစာကို မီးဖိုထဲတြင္ စားသည္။ ေဒးဗစ္ ကေတာ့ စာၾကည့္ခမ္းမွာ စားေနသည္။ အစားအေသာက္တို႔ သည္ သူမဘဝတြင္ အေကာင္းဆုံး အရသာ အရွိဆုံး ေတြျဖစ္သည္။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ အသားဆိုတာ ရွားရွားပါးပါး။ ပန္းကန္ မ်ားေဆးၿပီးေသာအခါ အိပ္ခန္းသို႔ဝင္သည္။ ၈ နာရီ ၄၅ တြင္ ေဒးဗစ္၏ အိပ္ခန္းသို႔ထြက္ခဲ့သည္။ တံခါးေခါက္သည္။ ေျဖသံမၾကား။ အခန္းထဲဝင္သည္။ သူမ အိပ္ခန္းေလာက္ က်ယ္ေသာ ေရခ်ိဳးခန္းကို ဖြင့္သည္။ ေရခ်ိဳးကန္ကို ေရေႏြးျဖင့္ ျဖည့္ သည္။ ဆပ္ျပာရည္ အနည္းငယ္ကို ထည့္စပ္သည္။ ေရခ်ိဳးကန္ေပၚ ကုန္းၾကည့္ေနစဥ္ ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္ေနေၾကာင္း ခံစားမိသည္။ “အံမေလး လန႔္လိုက္တာ” ေထြးငယ္ သည္ တံခါးဝတြင္ ေဒးဗစ္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕သည္။ “ၾကာၿပီလား သခင္ႀကီး”
“မၾကာေသးဘူး။ ဒီအိမ္မွာ အခန္းထဲမဝင္ခင္ ညည္း တံခါး မေခါက္နဲ႔။ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ အျမဲလို ညည္းနဲ႔ ငါ ႏွစ္ ေယာက္ ပဲ ရွိတယ္။ ငါက privacy သိပ္ မလိုဘူး။ ဒါက ငါ့အိမ္၊ ၿပီး ညည္းက ငါ့အတြက္ ကူညီဖို႔ထားတာ။ နင့္ အခန္း အပါအဝင္ ငါ ႀကိဳက္ တဲ့ေနရာ ငါသြားမယ္။ တံခါးတိုင္းမွာ ေသာ့လည္း မရွိဘူး။ အျပင္ တံခါးေတြပဲ ရွိတာ။ နားလည္ လား။ ေထြးငယ္”
“ဟုတ္ကဲ့။ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္” ေရကို ပိတ္ၿပီး ရပ္လ်က္ ေျဖသည္။
“ေနာက္ တစ္နာရီၾကာရင္ ငါ ေရခ်ိဳးၿပီးလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တစ္ေခါက္ဆင္းလာ။ ေရခ်ိဳးခန္းကို သန႔္ရွင္း၊ ၿပီးရင္ စာၾကည့္ခန္းကို လာခဲ့။ လာတဲ့အခါ ညဝတ္အက် ႌ ဝတ္ခဲ့။ မင္းဝတ္ရမယ့္ ဟာေတြ ငါ မင္းကုတင္ေပၚမွာ တင္ထား ခဲ့ၿပိ၊ ဟုတ္ၿပီေနာ္” ဘာျပန္ေျပာမလဲ ေဒးဗစ္ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။
“ေရခ်ိဳးခန္း ရွင္းၿပီး အဝတ္လဲ ရရင္ ၾကာမ်ားၾကာသြားမလား သခင္ႀကီး” သူမအား ညဝတ္အက်ီ နၤွင့္ မျမင္ေစလိုသျဖင့္ ႀကိဳးစား အတြန႔္တက္ၾကည့္သည္။
“ညည္းကို ေမးေနတာမဟုတ္ဘူး ေထြးငယ္၊ အမိန႔္ေပးေနတာ။ ငါ့ကို အတြန႔္တက္ေနတာလား” ေဒးဗစ္ အသံကို ျမႇင့္ ၍ ေျပာသည္။ ေထြးငယ္ ကို ေျခာက္ၾကည့္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
“မဟုတ္ပါဘူး သခင္ႀကီးေဒးဗစ္၊ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မလုပ္မွာပါ။ ေနာက္ ကို မေမးေတာ့ပါဘူးရွင္” ေထြးငယ္ အျမန္ ျပန္ေျဖသည္။ မရစ္မိေစနဲ႔ ေထြးငယ္၊ သူစဥ္းစားသည္။ ငါ အလုပ္မျပဳတ္ဖို႔နဲ႔ လမ္းေဘးမေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ ဟု ေတြးသည္။
“ကဲ သြားေတာ့” ခ်က္ျခင္း ေမာင္းထုတ္သည္။ သူမ ထြက္သြားေနရင္း မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းတြင္ သူ အဝတ္ခၽြတ္ေန သည္ ကို ေတြ႕သည္။ အျမန္ ေလၽွာက္သည္။ သူ တုံးလုံး ခၽြတ္ေနတာ သူမ မၾကည့္ရဲ။
အိပ္ခန္းသို႔ သူမျပန္သြားေသာအခါ အိပ္ယာေပၚတြင္ျဖန႔္ထားၿပီးသား ညဝတ္စုံကိုေတြ႕ရသည္။ အပိုင္း ႏွစ္ပိုင္းသာ။ အနက္ေရာင္ ညဝတ္လႊာစႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ ခါးစည္းႀကိဳးသားျဖစ္သည္။ ခ်ည္စသည္ ထြင္းေဖာက္ျမင္သာၿပီး အဝတ္ မဝတ္သကဲ့သို႔သာျဖစ္သည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္မူ ေထာက္ ၃ လက္မခန႔္ရွိမည့္ ဖိနပ္တစ္စုံ။
ေထြးငယ္ အဝတ္မ်ားကို ခၽြတ္ၿပီး ခ်ိတ္ဘီရိုထဲထည့္သည္။ အဝတ္လဲေနရင္း သူ႔ ဝတ္လက္စအထည္ႏွင့္ ေျခအိတ္မ်ား ကို ေလၽွာ္ဇလုံထဲထည့္စိမ္သည္။ ရွင္မီးခံဝတ္ရမလား။ မျဖစ္ပါ။ သူ႔ကို ခ်ေပးထားသည္မွအပ မဝတ္ရ ဟု ဆိုၿပီး မဟုတ္ပါလား။ ႏႈးညံ့ေသာ အစသည္ သူ႔အသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ႏႈးညံ့ေသာအသားမ်ားကို တင္းမာေစသည္။ မွန္တြင္ၾကည့္ေသာအခါ ညိဳေသာ သူ႔ အေမႊးအျမႇင္မ်ားသည္ အနက္ေရာင္ တြင္ ထင္းေနေၾကာင္းေတြ႕လာရသည္။ ၁၀ နာရီထိုးကာနီးၿပီ။ သြားေတာ့မွပဲ။ ငါ့အဝတ္ေတြ တန္မတန္ၾကည့္႐ုံပဲျဖစ္မွာ။ ၿပီးရင္ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဟုေတြးသည္။
ေထြးငယ္ စာၾကည့္ခန္းထဲဝင္သည္။ တံခါးမေခါက္ေတာ့ပါ။ ေဒးဗစ္ က မီးလင္းဖိုေရွ႕မွာ။
“လာ။ မီးဖိုေရွ႕မွာရပ္စမ္း။ မေအးဘူးလား။” ေဒးဗစ္ က သူေလၽွာက္လာသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ “ငါ့ဖက္လွည့္။ လက္ေတြကို ေဘးခ်ထား။ ဟုတ္ၿပီ” “အဝတ္ေတြ တန္သားပဲ။ ေကာင္းတယ္ ေထြးငယ္၊ လွည့္လိုက္စမ္း ငါ့ကို ေက်ာခိုင္းၿပီးရပ္။ အင္း။ အဲဒီလို”
ေထြးငယ္ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းလုပ္သည္။ ခုထိေတာ့သဘာဝက်ဆဲ။ သူမ တုန႔္ေႏွးမႈမရွိ။ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို စိုက္ၾကည့္ ခံေနရမွန္းေတာ့သိေနသည္။ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္ထပ္ အမိန႔္မရပဲ ေက်ာ္သြားသည္။
“ကဲ ငါ့ဖက္လွည့္စမ္း ေထြးငယ္၊ ခါးပတ္ကို ေျဖခ်လိုက္စမ္း။ ငါ ညဝတ္သက္သက္ၾကည့္မယ္” ေထြးငယ္မ်က္ႏွာ ရွက္ ေသြး ရဲလာသည္။ ခုလိုစိတ္လႈပ္ရွားေအာင္တမင္လုပ္ေနျခင္းပင္။ “ငါထပ္မေျပာဘူးေနာ္” အသံကိုျမႇင့္ေျပာသည္။
ေထြးငယ္ စိတ္ေတြ အမွန္ဖက္ေရာက္ေအာင္ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး ခါးစည္းကို ျဖည္ခ်သည္။ သူမေမၽွာ္လင့္ေသာ အမိန႔္ မဟုတ္ပါလား။ ေဖာက္ထြင္းျမင္ရေသာ အဝတ္စႏွင့္ သူမ ရပ္ေနၿပီ။ သူ႔ရင္သားတို႔မွာ မႀကီးလွေသာ္လည္း နို႔သီးေခါင္းတို႔က တင္းမာေနသည္။
“အဲလိုမွေပါ့။ ေထြးငယ္၊ ညတိုင္း မင္းငါ့စာၾကည့္ခန္းကိုလာရမယ္။ ငါေရခ်ိဳးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ နားလည္လား။ ေထြးငယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” သူသည္ သူမကိုယ္ခႏၶာကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေထာက္ေနေသာ နို႔သီးမ်ားမွသည္ ၃လက္မ ေဒါက္ ေပၚမွ ေျခေခ်ာင္းမ်ားအထိ။ ကိုယ္တုံးလုံးနီးပါး ရပ္ျပေနရမႈေၾကာင့္ သူမ မအီမသာျဖစ္ေနသည္။
“ကဲ ဟိုဖက္လွည့္ၿပီး မီးဖိုနဲ႔ပိုကပ္လိုက္အုံး” “ဟုတ္ၿပီ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးခ်။ ေျခေထာက္ကို ခုထက္ပိုခြဲလိုက္။ ထပ္ခ်ဲအုံး”
ငါေတာ့ ပိုၿပီး တုံးလုံးျဖစ္ၿပီ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” ၃ ေပေလာက္ထိ ေျခေထာက္ကို ကားထားရသည္။
“ငါမေျပာမခ်င္း ထပ္မလႈပ္နဲ႔ေတာ့”
ေထြးငယ္ ေဒးဗစ္၏ ဝတ္႐ုံလႈပ္ခတ္သံ၊ အသက္ရႈသံတို႔ကို ၾကားေနရသည္။ ငါးမိနစ္ေက်ာ္ၾကာသည္။ ေျခေထာက္ ေတြေတာင္ ေညာင္းလာသည္။
ထို႔ေနာက္. . “ကဲ အိပ္ေတာ့။ မနက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့”
ေထြးငယ္ ခါးစည္းစကို ဆြဲယူၿပီး မေျပး႐ုံတမယ္ အခန္းထဲကထြက္ခဲ့သည္။ သူမအခန္းသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဝတ္စုံကို ခ်ိန္ကာ အိပ္ယာထဲဝင္ေတာ့သည္။ ေစာင္ကို လည္ပင္းထိခ်ဳံၿပီး မ်က္ေစ့မွိတ္ထားသည္။ မ်က္လုံးထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့သမၽွ ကို ျပန္ျမင္ေနသည္။ ေဒးဗစ္၏ မ်က္လုံးေအာက္တြင္ အဝတ္ပါးႏွင့္ ရပ္ေနခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ထူးဆန္းေသာခံစားမႈ။ ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ သူမသည္ အရွက္တကြဲျဖစ္ရသည္ဟု ထင္သကဲ့သို႔ပင္ လႊမ္းမိုးမႈႀကီးေသာသူတစ္ဦး၏ အရွိန္အဝါ ေၾကာင့္လဲ ခုလိုျဖစ္ရျခင္း။ စဥ္းစားေနရင္း သူမလက္မ်ားက အဖုတ္ဆီေရာက္သြားကာ ပြတ္တိုက္ေနမိေတာ့သည္။ အဖုတ္ထဲမွာ စိုရႊဲေနေၾကာင္း အံ့ၾသစြာသိလိုက္ရသည္။ ေဒးဗစ္ေရွ႕တြင္ ကိုယ္တုံးလုံးရပ္လၽွက္၊ ေျခေထာက္မ်ားကား ကာ အဖုတ္ကို ျဖဲ ထားရသလို စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာရင္း အဖုတ္ကို ပို၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္မိကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ေပါင္ၾကားတြင္ အတင္းညႇပ္ထားရင္း သူမ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေထြးငယ္ စိတ္ထဲတြင္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားသည္။ ငါ ဒီည ခုလို ထပ္လုပ္ရအုံးမွာပဲ။ ဒါဆို ဘာျဖစ္မလဲ။ အင္း ..ဘာမွ မျဖစ္ဘူး သိပ္လည္း မဆိုးပါဘူး.. ဟု စဥ္းစားသည္။ ေန႔ခင္းဖက္တြင္ ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ အရင္က ေဒးဗစ္ လုပ္သလိုပင္ အနားမွ ကပ္သြားတတ္သည္။ ေဒးဗစ္က တစ္ခါတစ္ခါ အနားကပ္လာ ရင္း သူမကို ပြတ္သြားလိုက္၊ လက္ျဖင့္ ပုခုံး သို႔မဟုတ္ ေက်ာကို ပြတ္သြားလိုက္ လုပ္သည္။ သို႔ေသာ္ ညင္ညင္ သာသာ အျပစ္ကင္းကင္းပင္။ ညေရာက္ေသာအခါ ေဒးဗစ္ ေရခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္ စာၾကည့္ခန္းသို႔ ေထြးငယ္ ေရာက္သြားၿပီး မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ရပ္ရျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ ဒီအတိုင္း ဆက္ျဖစ္သည္။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ ခုညေတာ့ ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ ေဒးဗစ္ ေရခ်ိဳးစဥ္ “မဂၤလာ ညပါ သခင္ႀကီး” ဟု ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေရာက္သြားကာ ျပဳံးလ်က္ ေရ စပ္ ေပးေနသည္။
“ေကာင္းေသာညပါ ေထြးငယ္၊ ဒီည ညည္းကို ငါေရခ်ိဳးေနတုန္း ေနေစခ်င္တယ္။ ငါ့ေက်ာကုံးကို နည္းနည္း ေခ်းတြန္း ေပးစမ္းပါ။”
ေထြးငယ္ အံ့ၾသစိတ္ျဖင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ မျငင္းနိုင္သည့္အတူ . . “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္၊ လုပ္ေပးပါ့မယ္”
ေရခ်ိဳးကန္ ေရျပည့္ေသာအခါ ေဒးဗစ္ အဝတ္ခၽြတ္နိုင္ေစရန္ ေထြးငယ္ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေက်ာခိုင္းေပးသည္။
“မလိုဘူး ေထြးငယ္၊ ငါက သူေတာ္စင္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ငါနဲ႔အတူတူေနရင္ ငါ့ကိုယ္လုံးကို မျမင္စရာလည္း မရွိဘူး။ ခုနလိုပဲ ေနစမ္း” သူမျပန္လွည့္လာသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း အဝတ္မ်ားကို စခၽြတ္ေနသည္။ ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ေသာ အခါ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်ားက ခါးေအာက္ကို မဆင္းေခ်။ “ေရေႏြး က အေနေတာ္ေလးပဲ။ ေထြးငယ္ ညည္း ငါ့အႀကိဳက္ကို သိသား..” သူ ေရဝင္စိမ္သည္။
ေထြးငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာအနားတိုးလာၿပီး ေခ်းတြန္း ေဖာ့တုံးကို ယူကာ ဆပ္ျပာႏွင့္ သုတ္သည္။
“အက်ီ ၤခၽြတ္လိုက္အုံး။ နင့္အဝတ္ေတြ စိုကုန္အုံးမယ္။” သူစိုက္ၾကည့္ရင္း အမိန႔္ေပးသည္။
ေထြးငယ္ ၏ လက္မ်ားက ၾကယ္သီးမ်ားေပၚသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္လုံးခ်င္း အေပၚမွ စကာ ခၽြတ္သည္။ ေအာက္ဆုံး ၾကယ္သီး သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ပါးလႊာေသာ ရင္စီးေအာက္မွ ေထာင္ေနေသာ နို႔သီးေခါင္းမ်ားအား စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ရွက္ေသြးျဖန္းသြားသည္။ ဆက္ခၽြတ္လိုက္ ၿပီး အက်ီ ကႋဳအနီးရွိခုံေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။ ေဒးဗစ္ေနာက္ေက်ာသို႔ ေရႊ႕ကာ ေခ်းတြန္းေပးရန္ ျပင္သည္။
ေဒးဗစ္ က ခါးကိုင္းေပးသည္။ ေနာက္သို႔ေလၽွာက္သြားစဥ္ ရင္စည္းေအာက္မွ နို႔သီးေခါင္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ၿပီး ေက်ာကုံးကို ျဖည္းညႇင္းစြာ အပြတ္ခံရင္း လီးေတာင္လာသည္။ “ေကာင္းတယ္ ေထြးငယ္ ညည္းေတာ္တယ္။ ဆက္လုပ္”
ရပ္ခိုင္းသည့္တိုင္ ေထြးငယ္ ဆက္ပြတ္ေပးေနရသည္။
“ကဲ သြားလို႔ရၿပီ။ နာရီဝက္ေနရင္ ငါ့စာၾကည့္ခန္းလာခဲ့ေတာ့။” ေဒးဗစ္ အမိန႔္ေပးၿပီး အေျပးအလႊားထြက္သြား ေသာ ေထြးငယ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ မၾကာခင္ သူ႔လီးႀကီးကို သူမကိုယ္တိုင္ ေခ်းတြန္းေပးရေပေတာ့မည္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေထြးငယ္၏ လက္ကေလးမ်ား သူ႔ လီးႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ပြတ္ေနသည္ကို ျမင္ေနသည္။ ေထြးငယ္ ညည္းမၾကာခင္ ငါ့ လီးကို ညတိုင္းဂြင္းတိုက္ေပးရေတာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ဆင့္ႏွစ္ဆင့္ဆို စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အပ်ိဳစင္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ငါ့လီးႀကီးကိုစုတ္ေပးရမွာ။….. စဥ္းစားရင္း ထုေနသည္မွာ ေရခ်ိဳးကန္ထဲသို႔ လေရမ်ား ပန္းထည့္မိသည္အထိ။ အင္း… ေနာက္ဆို ဒါေတြ ညည္းပါးစပ္ထဲ ေရာက္မွာေပါ့ ေထြးငယ္ရယ္။
အပုိင္း (၃) ဆက္ဖတ္ရန္ >>
